Ζωή στην Αρακλειά: Μνήμες και Παράδοση μέσω της Γεύσης
Η ζωή στην Αρακλειά τα παλιά χρόνια είχε τη δική της γοητεία, γεμάτη αναμνήσεις και παραδόσεις. Εγώ μεγάλωσα εδώ, με καταγωγή από τη Σαντορίνη και παντρεύτηκα έναν Αρακλειανό. Με το σύζυγό μου, ο οποίος ήταν ναυτικός, περάσαμε 70 χρόνια μαζί. Είχαμε ένα μικρό σκάφος που μας γύριζε σε όλα τα νησιά και οι παρέες μας ήταν πολλές. Ωστόσο, με την ανάπτυξη και την ανάγκη των παιδιών μας να σπουδάσουν, αναγκαστήκαμε να φύγουμε από το νησί, αν και επιστρέφαμε κάθε καλοκαίρι. Τώρα μένω μόνιμα στην Αρακλειά από τον Φλεβάρη και σκέφτομαι να φύγω τον Νοέμβριο, αφού κατά διαστήματα έρχονται τα παιδιά και ο ανιψιός μου από την Αμοργό.

Η οικογένειά μου και οι παραδόσεις που συντηρήσαμε ήταν πολύ σημαντικές. Ο πατέρας μου, που ήταν καπετάνιος από το Αϊβαλί, μας δίδαξε πολλές γεύσεις και συνταγές, όπως το γεμιστό κατσικάκι, που δεν το γνώριζαν εδώ, και το οποίο παρασκευάζαμε με γάλα. Όλες αυτές οι γεύσεις μας ενέπνευσαν να διατηρήσουμε την παράδοση, μαγειρεύοντας ελληνικές συνταγές όπως το στιφάδο καραβόλων και τα σπιτικά ζυμαρικά βρασμένα σε γάλα.

Οι συνάξεις στο σπίτι μου είναι πάντα ευχάριστες. Κάθε χρόνο, το Πάσχα συγκεντρώνω την οικογένειά μου και τους φίλους, μαγειρεύοντας παραδοσιακά φαγητά. Φέτος, είχα δώδεκα ανθρώπους στο σπίτι και έβαλα εννιάμισι κιλά κατσίκι στον φούρνο. Η αυλή μας γέμιζε με κόσμο, γέλια και ζωντάνια, και οι κλασικές ελληνικές γεύσεις είχαμε πάντα μεριδιές για όλους.

Ωστόσο, η Αρακλειά δραστηριοποιείται λιγότερο σήμερα. Αν και ήταν άλλοτε γεμάτη κόσμο, τώρα η μόνιμη κατοίκηση περιορίζεται σε περίπου 80 ανθρώπους. Τα παιδιά πηγαίνουν για σπουδές στη Νάξο, με αποτέλεσμα το νησί να είναι ήσυχο και πολλές φορές εγκαταλειμμένο. Ελπίζω η ζωντάνια των αναμνήσεων από εκείνα τα χρόνια να συνεχίσει να ζει μέσα από εμάς και τις παραδόσεις που έχουμε διατηρήσει.

Πηγή: kathimerini.gr