Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως ηγετική φιγούρα της Νέας Δημοκρατίας και εκλεγμένος πρωθυπουργός, υπηρέτησε ως εγγυητής της δημοκρατικής αλλαγής. Η επιτυχής διαχείριση του πολιτειακού ζητήματος, του συντάγματος του 1975 και των υποθέσεων που αφορούσαν τη μεταβατική Δικαιοσύνη, παρά τις κριτικές για την αποχουντοποίηση, τον καθόρισαν ως θετικό παράγοντα στην εποχή εκείνη.
Αξιοσημείωτο είναι το τρίπτυχο «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη», που, αν και σχετίζεται με το ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται και στη ΝΔ, αντανακλώντας τις ριζοσπαστικές τάσεις της εποχής. Παρά τις ρίζες της στην προδικτατορική ΕΡΕ και την αρχική της ώθηση προς έναν ισχυρό αντικομμουνισμό, η ΝΔ άρχισε να απομακρύνεται από τις παλαιές της πολιτικές, ενσωματώνοντας πολιτικά στελέχη από το Κέντρο.
Οι διεργασίες αυτές εντάθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας της δικτατορίας, όπου διάφοροι πολιτικοί της Δεξιάς συνειδητοποίησαν την πολιτική και πολιτιστική απόσταση που τους χώριζε από το καθεστώς. Υπήρξαν σφοδρές αντιστασιακές φωνές, όπως η Ελένη Βλάχου, που αντέτειναν σθεναρά τη δικτατορία, ενώ άλλοι, όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, προσπάθησαν να δημιουργήσουν γέφυρες επικοινωνίας.
Η Νέα Δημοκρατία, σε αντίθεση με άλλα κόμματα, επιβίωσε και εξελίχθηκε ως η κύρια συντηρητική πολιτική δύναμη της χώρας, διατηρώντας τον ρόλο της στον δικομματισμό και πρώτον συνδετικό κρίκο με την Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία. Αν και βρέθηκε αντιμέτωπη με προκλήσεις, παρέμεινε σταθερή εν μέσω διακυμάνσεων, κερδίζοντας την εκτίμηση ως βασικός πυλώνας στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας.
Πηγή: kathimerini.gr