Για να αποφευχθούν τέτοιες καταστάσεις, τρεις οικονομικές έννοιες πρέπει να γίνουν κατανοητές: Πρώτον, η πιστωτική κάρτα είναι εργαλείο για τις συναλλαγές μας και όχι μέσο δανεισμού. Το επιτόκιο είναι πολύ υψηλό, οπότε είναι σημαντικό να μην μένουν υπόλοιπα χρεών. Δεύτερον, η ελάχιστη καταβολή δεν πρέπει να είναι η μόνη πληρωμή, καθώς αντιστοιχεί μόνο στο 2-2,5% της οφειλής και με την πάροδο του χρόνου καθιστά την αποπληρωμή σχεδόν αδύνατη. Τρίτον, οι οφειλές από πιστωτικές κάρτες είναι βραχυπρόθεσμες και αποπληρώνονται ως προτεραιότητα, διότι σχετίζονται με καταναλωτικές δαπάνες.
Στην πράξη, αν ένας κάτοχος έχει χρέος 3.000 ευρώ με επιτόκιο 21% και η ελάχιστη καταβολή είναι 53 ευρώ, η αποπληρωμή του θα απαιτήσει πέντε χρόνια και περίπου 6.800 ευρώ σε τόκους. Αν ο ίδιος οφειλέτης αποφασίσει να αποπληρώσει το χρέος σε δύο χρόνια, μπορεί να αυξήσει τη μηνιαία καταβολή στα 154 ευρώ και να επιβαρυνθεί με 700 ευρώ σε τόκους, εξοικονομώντας πάνω από 6.100 ευρώ σε βάθος χρόνου. Αν ο οφειλέτης αποπληρώνει το χρέος κάθε μήνα στην ώρα του, χρησιμοποιεί την κάρτα δωρεάν, πληρώνοντας μόνο την ετήσια συνδρομή.
Πηγή: kathimerini.gr