Η ταινία της θεωρείται υβριδική, colocated στην κατηγορία των μικρού μήκους ντοκιμαντέρ μυθοπλασίας. Η Σοφία αναφέρει πως οι κεντρικές λέξεις που καθορίζουν την ταινία είναι η απώλεια, ο έρωτας και η αρχιτεκτονική. Το σπίτι που απεικονίζεται είναι αποτέλεσμα του σχεδιασμού του πατέρα της, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή το 2020. Η απώλειά του ήταν καθοριστική για τη δημιουργία της ταινίας, καθώς η Σοφία βίωσε το πένθος και την αναμνησία του μέσα στο ίδιο το σπίτι που σχεδίασε.
Αρχικά, η Σοφία ξεκίνησε να γράφει κείμενα για να επεξεργαστεί συναισθηματικά την κατάσταση της απώλειας. Μέσα στην καραντίνα, είχε τον χρόνο να συγκεντρωθεί σε αυτό το έργο, το οποίο εν τέλει εξελίχθηκε σε ταινία. Παράλληλα, η σκηνοθέτιδα τοποθετεί τη δημιουργία αυτή και στο πλαίσιο του queer κινηματογράφου, σημειώνοντας ότι αναγκάστηκε να ξεπεράσει την αυτολογοκρισία που αισθανόταν για την ταυτότητά της.
Κατά την παραγωγή, η Σοφία διαπίστωσε πως οι δυσκολίες ήταν πολλές, ειδικά αφού ήταν εκ των πρώτων της πιο σημαντικών έργων. Αξιοποιώντας τη χρηματοδότηση από το Μικροφίλμ της ΕΡΤ και το ΕΚΚ, αντιμετώπισε προκλήσεις, όπως το κόστος των γυρισμάτων που απαιτούσε πολύ προσωπική προσπάθεια και αγάπη από την ομάδα της.
Το κοινό ενδιαφέρον για την ατάκα της ηρωίδας της ταινίας, «ο θάνατος σου ήταν ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί», υποδεικνύει πόσο πολλοί άνθρωποι συνδέονται με την έννοια της απώλειας και με τις προεκτάσεις της ζωής. Η ταινία πρόκειται να προβληθεί στις 27 Οκτωβρίου στον κινηματογράφο Ίριδα, στο πλαίσιο της δράσης «Το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στην Αθήνα».
Πηγή: kathimerini.gr