Ο Τζόνι Χόπκινς ήταν ο άνθρωπος που ανέλαβε το κομμάτι της επικοινωνίας για τους Oasis καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90. Αυτή ήταν η χρυσή εποχή της μπάντας, καθώς τα άλμπουμ τους «Definitely Maybe» (1994) και «(What’s The Story) Morning Glory» (1995) εκτόξευσαν τη britpop στις εμπορικές κορυφές. Μετά από αρκετές επιτυχίες, οι Oasis αναδείχθηκαν ως οι κεντρικοί πρωταγωνιστές της μάχης «Blur ή Oasis», και τα εκρηκτικά σκηνικά των αδερφών Γκάλαχερ τους έφεραν στα εξώφυλλα όχι μόνο μουσικών περιοδικών αλλά και ταμπλόιντ.
Στις 31 Μαΐου 1993, περίπου τα μεσάνυχτα, ο Χόπκινς ήταν σπίτι του με την κοπέλα του όταν δέχθηκε ένα επίμονο τηλεφώνημα από τον Αλαν ΜακΓκί, τον ιδιοκτήτη της Creation Records. Ο ΜακΓκί ήταν ενθουσιασμένος για μια νέα μπάντα από το Μάντσεστερ που είχε ανακαλύψει, τους Oasis, και ήθελε να συνεχίσουν να εργάζονται μαζί. «Χαίρομαι που το ακούω, αλλά είναι αργά», του είπε ο Χόπκινς. Παρόλα αυτά, ο ΜακΓκί συνέχισε να τον καλεί σχεδόν κάθε μισή ώρα, ενισχύοντας την περιέργεια του Χόπκινς.
Αμέσως μετά από αυτή την εμπειρία, ο Χόπκινς αντιλήφθηκε την ενέργεια που είχαν οι Oasis. «Ηταν μια πρώιμη εκδοχή του “Bring It On Down” που κατέληξε στο ντεμπούτο τους και με ενθουσίασε», θυμάται. Όταν οι Oasis επισκέφθηκαν τα γραφεία της Creation, ο Χόπκινς διαπίστωσε την ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και συντροφικότητας που επικρατούσε μεταξύ τους, κάτι που του είχε δώσει την εντύπωση ότι είχαν «άστρο». Όταν τους είδε να μπαίνουν στο κτίριο, κατάλαβε αμέσως ότι ήταν αυτοί οι τρεις τύποι που θα άλλαζαν το μουσικό τοπίο.
Οι Oasis γεμάτοι αυτοπεποίθηση και επιτυχία, έγιναν αντικείμενο θρηνωδιών και θαυμασμού. Ο Χόπκινς τους βρήκε προσιτούς, με τον αέρα των ροκ σταρ αλλά και την ικανότητα να επικοινωνούν με το κοινό τους. Καθώς η δημοσιότητα γύρω από τη μπάντα αυξανόταν, ο Χόπκινς προσπαθούσε να τους προστατεύει από την υπερέκθεση στους Τύπους.
Μετά από αρκετές συναντήσεις και ακροάσεις, η δημιουργική διαδικασία προχώρησε. Η πρώτη ακρόαση του άλμπουμ «Definitely Maybe» ήταν στο σπίτι του Τζόνι Μαρ και, αν και οι πρώτες ηχογραφήσεις δεν ανταγωνίζονταν τη ζωντάνια της μπάντας, τελικά με την επαναηχογράφηση, το άλμπουμ απέκτησε την ενέργεια που χρειαζόταν. Η επιτυχία ήρθε με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ, και οι μάχες με τον Τύπο και τα ταμπλόιντ είχαν ξεκινήσει.
Σχεδόν μέχρι το 2000, ο Χόπκινς παρακολουθούσε την αναταραχή των αδερφών Γκάλαχερ, οι οποίοι συχνά είχαν ρήξεις, κάτι που τελικά οδήγησε στη διάλυση της μπάντας το 2009. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχαν πάντα φήμες για επανένωση. Όταν αυτή τελικά συνέβη, με μια σειρά συναυλιών το καλοκαίρι του 2025, οι θαυμαστές τους ανυπομονούσαν να δουν τους αδερφούς ξανά μαζί στη σκηνή. Ο Χόπκινς σημειώνει πως η χρονική επιλογή της επανένωσης ενόψει 30ετίας του «Definitely Maybe» ήταν ιδανική.
Πηγή: kathimerini.gr