Χορός και Πολυπολιτισμικότητα στην Καρδιά του Βερολίνου
Στην Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο, στα τέλη Σεπτεμβρίου, ανακαλύπτω μια εντυπωσιακή εκδήλωση. Είκοσι με τριάντα παιδιά χορεύουν έναν αμανέ, και οι στίχοι που ακούω περιλαμβάνουν μόνο το «χαμπίμπι». Ανάμεσα τους, κάποια κορίτσια φορούν μαντίλα, έχουν σκούρα ρούχα και μιλούν σπαστά γερμανικά, ενώ οι ευτυχισμένες μαμάδες καταγράφουν τη χορογραφία. Η μουσική αλλάζει σε γερμανικό τραπ και οι θεατές συμμετέχουν, ενθαρρύνοντας τους μικρούς χορευτές.

Ο επικεφαλής της χορευτικής ομάδας προσπαθεί να επιφέρει μια τάξη, αλλά τα παιδιά είναι γεμάτα ενέργεια και παίζουν μεταξύ τους. Ένας μικρός, γεμάτος ενθουσιασμό, μου εξηγεί γιατί θεωρεί κακό τον καγκελάριο Ολαφ Σολτς, αναφέροντας ως παράδειγμα την αύξηση της τιμής του ντονέρ. Η εικόνα αυτή, με τα παιδιά μεταναστευτικού υπόβαθρου να εκφράζουν τη χαρά τους μέσω του χορού, φαίνεται κάπως ασυνήθιστη, ειδικά μετά τις πρόσφατες εκλογικές επιτυχίες της Εναλλακτικής για τη Γερμανία (AfD) και τη γενικευμένη έξαρση της ξενοφοβίας.

Μια από τις διοργανώτριες φωνάζει τον Κοσμά, έναν Έλληνα εκπαιδευτικό, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη διδασκαλία της κινησιολογίας στα παιδιά. Ο Κοσμάς Κοσμόπουλος, απόφοιτος της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, ήρθε στη Γερμανία πριν από την πτώση του Τείχους. Είχε εμπνευστεί να μετακομίσει στο Βερολίνο αφού είδε μια ταινία του Βιμ Βέντερς και από τότε αναζητούσε χώρους για τη δουλειά του στον χορό.

Το Βέντινγκ, η γειτονιά όπου εργάζεται ο Κοσμάς, χαρακτηρίζεται από υψηλό ποσοστό μεταναστών και αιτούντων άσυλο, με το 90% των μαθητών στα τοπικά σχολεία να προέρχονται από αυτά τα υπόβαθρα. Η ανεργία στην περιοχή ξεπερνά το 10%, με σχεδόν το 40% των κατοίκων να εξαρτώνται από επιδόματα.

Παρά τις προκλήσεις, ο Κοσμάς τονίζει τη σημασία των γιορτών και των εκδηλώσεων για τη συμμετοχή των γονέων. Το 2012, η διοργάνωση ενός ανεξάρτητου χριστουγεννιάτικου εορτασμού αύξησε την εμπλοκή των γονέων στο σχολείο και επισήμανε πόσο κρίσιμες είναι τέτοιες δραστηριότητες. Οι μουσικές που χρησιμοποιεί για να προσελκύσει τα παιδιά, ιδιαίτερα η αραβική, έχουν δημιουργήσει ένα αίσθημα ενθουσιασμού σε μαθητές και γονείς.

Ο Κοσμάς παραδέχεται ότι οι άνδρες γονείς είναι συνήθως πιο διστακτικοί να συμμετάσχουν, ωστόσο, στην πολυπολιτισμική του γειτονιά, οι αντιδράσεις κατά του έργου του είναι σπάνιες. Η ανοιχτόμυαλη ατμόσφαιρα του Βερολίνου, παρόλο που έχει μειωθεί από τη δεκαετία του 1990, τον έχει διευκολύνει στην εργασία του, καθώς οι τοπικοί κάτοικοι τον αποδέχονται εύκολα, συχνά νομίζοντας ότι είναι Αραβας.

Πηγή: kathimerini.gr