Από την άλλη πλευρά, η Ιταλία τη δεκαετία του 1920 ήταν μια πολιτικά κατακερματισμένη χώρα, με διαφορετικές παρατάξεις να καταλαμβάνουν τις πρώτες θέσεις στη Βουλή. Οι φασίστες, παρότι κατείχαν την τέταρτη θέση, είχαν στην διάθεσή τους οργανωμένες παραστρατιωτικές ομάδες, κατά κύριο λόγο μελανοχίτωνες, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν τη βία για να επιτύχουν τους στόχους τους και να εξουδετερώσουν τους πολιτικούς αντιπάλους.
Αυτές οι παραστρατιωτικές δυνάμεις, εκμεταλλευόμενες τη φόβο του κομμουνισμού, κέρδισαν την υποστήριξη τμημάτων της μεσαίας και ανώτερης τάξης, που επιθυμούσαν σταθερότητα. Στα μέσα του 1922, στις 24 Σεπτεμβρίου, ο Μουσολίνι ανακοίνωσε το σχέδιο του για την «Πορεία προς τη Ρώμη», συγκεντρώνοντας πλήθος υποστηρικτών. Στη συνέχεια, κατά την πορεία του που ξεκίνησε το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου, χιλιάδες φασίστες καταφθάνουν στη Ρώμη, έτοιμοι να απαιτήσουν την εξουσία.
Η αντίσταση του τότε πρωθυπουργού, Λουίτζι Φάκτα, και η αρνητική απόφαση του βασιλιά Βιττόριο Εμμανουέλε Γ’, να κηρύξει στρατιωτικό νόμο, αποδυναμώθηκαν κάθε προσπάθεια αντίστασης κατά της φασιστικής προόδου. Έτσι, μόλις φτάνοντας στη Ρώμη, ο Μουσολίνι αναλαμβάνει τα καθήκοντα του πρωθυπουργού στις 31 Οκτωβρίου.
Η άνοδος του Μουσολίνι υπογράμμισε την αρχή ενός καθεστώτος που θα κυβερνούσε την Ιταλία για τις επόμενες δύο δεκαετίες, φέρνοντας σημαντικές αλλαγές στη ζωή της χώρας. Κάθε 28 Οκτωβρίου, οι φασίστες τιμούσαν την «Πορεία τους στη Ρώμη» ως εθνική εορτή, ενισχύοντας την κουλτούρα του εθνικισμού στο κράτος.
Ωστόσο, το γεγονός ότι η 28η Οκτωβρίου 1940 επιλέχθηκε ως ημέρα παράδοσης του ιταλικού τελεσίγραφου προς την Ελλάδα, αποδείχθηκε καταστροφικό για την Ιταλία. Η εκστρατεία αυτή εξάντλησε τους πόρους της χώρας και σταμάτησε την προοπτική της ιταλικής αυτοκρατορίας, επηρεάζοντας την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Πηγή: kathimerini.gr