Στον 20ό αιώνα, οι πολιτικές δολοφονίες απέκτησαν νέες διαστάσεις. Η δράση αυτές προκλήθηκε κυρίως από πολιτικές αντιπαραθέσεις και σφοδρές διαφωνίες. Ενδεικτικά, παραστρατιωτικές οργανώσεις στη Γαλλία επιχείρησαν κατ’ επανάληψη να σκοτώσουν τον Ντε Γκωλ, ενώ η δολοφονία του Κένεντι αναδείκνυε την οξύτητα των πολιτικών εξελίξεων.
Οι μαζικοί πολιτικοί φόνοι στην Ελλάδα, όπως οι εκτελέσεις κατά τη διάρκεια της Κατοχής και οι πολιτικές δολοφονίες του εμφυλίου πολέμου, αποτέλεσαν κομβικά σημεία που επηρεάζουν την πολιτική ιστορία της χώρας. Καταγράφονται ιστορικά γεγονότα, όπως η δολοφονία του Γεωργίου Α΄ το 1913 και οι εκτελέσεις βενιζελικών αξιωματικών το 1935, που παραμένουν ζωντανά στην συλλογική μνήμη. Αυτές οι δολοφονίες αντικατοπτρίζουν μια κουλτούρα βίας και τρόμου, που στοχεύει στην υπεροχή και την πολιτική κυριαρχία.
Μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, η παρουσία του στρατού ενίσχυσε την πολιτική αστάθεια και τον φόβο στην κοινωνία. Η τελευταία μεγάλη έξαρση πολιτικών δολοφονιών συνέβη τη δεκαετία του 1970, με την εγκατάσταση ενός καθεστώτος που εξασφάλισε την πολιτική σταθερότητα, αν και οι έμμεσες συνέπειες του πολιτικού αίματος παρέμειναν βαθιά ριζωμένες.
Με την έξοδο από την κρίσιμη αυτή περίοδο, σημειώθηκε μια μεταστροφή προς τη δημοκρατία, αν και οι σκιές του παρελθόντος και οι απειλές από τρομοκρατικές ενέργειες εμποδίζουν τη σταθερή εξέλιξη των πολιτικών δικαιωμάτων. Η αντίσταση και η επαγρύπνηση των πολιτών ήταν σημαντικές ενάντια στις επιθέσεις που στόχευαν την πολιτική διαδικασία, διαβεβαιώνοντας ότι η πολιτική ζωή δεν θα επιτρέψει άλλους τέτοιους φόνους.
Πηγή: kathimerini.gr