Η «Νύχτα των Τριών Χαλίφηδων» εγκαινίασε μια καθοριστική στιγμή στην ιστορία του χαλιφάτου των Αββασιδών. Στις 14 Σεπτεμβρίου 786, κατά την οποία πέθανε ο τέταρτος χαλίφης αλ-Χάντι, άνοιξε ο δρόμος για την άνοδο του Χαρούν αλ-Ρασίντ. Στις ίδιες ώρες γεννήθηκε και ο γιος του Χαρούν, αλ-Μαμούν, με αποτέλεσμα τρεις σημαντικοί χαλίφηδες να συνδεθούν αιώνια με αυτήν την ημερομηνία.
Από το 718 και μετά, οι Αββασίδες επιχείρησαν να κερδίσουν έλεγχο των ισλαμικών χαλιφάτων από τους Ομεϋάδες, και τελικά το πέτυχαν το 750. Για να το επιτύχουν, εξασφάλισαν τη στήριξη των Σιιτών και των Περσών στον Χορασάν. Οι επιτυχίες τους οδήγησαν στις νέες εξελίξεις στην περιοχή.
Μετά την υιοθέτηση του νέου ηγετικού στυλ, το χαλιφάτο στράφηκε προς τα ανατολικά και η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Βαγδάτη. Αυτή η νέα πόλη, που χτίστηκε στις όχθες του ποταμού Τίγρη, ανέπτυξε ένα πλούσιο πολιτιστικό και εμπορικό περιβάλλον, μαζεύοντας προϊόντα από όλο τον κόσμο, όπως το κινεζικό τσάι και τα ινδονησιακά μπαχαρικά.
Η Βαγδάτη γρήγορα έγινε το κέντρο των τεχνών και της μουσικής, και υποδεχόταν όλες τις θρησκείες. Η ανάπτυξή της οφειλόταν επίσης στο ρόλο της ως κόμβου σε σημαντικούς εμπορικούς δρόμους, που συνδέονταν με την Ανατολή, τη Δύση και άλλες περιοχές, όπως η Κωνσταντινούπολη.
Η περίοδος της διακυβέρνησης του Χαρούν αλ-Ρασίντ, που κράτησε από το 786 έως το 809, ήταν μια εποχή στήριξης των τεχνών και της γνώσης, με την ίδρυση της θρυλικής βιβλιοθήκης Μπαΐτ αλ-Χικμά, που έγινε σημείο αναφοράς της σοφίας και του πολιτισμού.
Ωστόσο, η δύναμη των Αββασιδών άρχισε να συρρικνώνεται από τον 10ο αιώνα, καθώς μη μουσουλμάνοι μισθοφόροι, όπως οι Βερβέροι και οι Τούρκοι, εισέβαλαν. Οι Μπουγίδες κατέλαβαν τη Βαγδάτη το 945 και οι Σελτζούκοι το 1055, διατηρώντας όμως μια τυπική αναγνώριση του χαλίφη. Η πτώση της δυναστείας σημειώθηκε το 1258 με την πολιορκία της Βαγδάτης από τους Μογγόλους.
Πηγή: kathimerini.gr