Στις 18 Σεπτεμβρίου 2024, ο Σαλβατόρε «Τοτό» Σκιλάτσι άφησε τον κόσμο σε ένα νοσοκομείο στο Παλέρμο, λίγο πριν γιορτάσει τα 60 του χρόνια. Είχε προηγουμένως υποφέρει από καρκίνο του παχέος εντέρου και, παρά τις δύο δύσκολες επεμβάσεις, τελικά η υγεία του κλονίστηκε. Η είδηση του θανάτου του σόκαρε την Ιταλία, ιδιαίτερα τη Σικελία, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Ο δήμαρχος του Παλέρμο, Ρομπέρτο Λαγκάλα, ζήτησε από τους πολίτες να τιμήσουν τη μνήμη του, επισημαίνοντας την ευγένεια και την ταπεινότητα του Σκιλάτσι.
Ο Τοτό θα μείνει στη μνήμη όσων τον αγάπησαν ως τον άνθρωπο που δεν είχε ανάγκη από φώτα και δημοσιότητα για να λάμψει. Με τη φανέλα της Γιουβέντους, όπου αγωνίστηκε επί τρία χρόνια, αγαπήθηκε από οπαδούς άλλων ομάδων, κάτι σπάνιο για ποδοσφαιριστές σε τέτοιες ομάδες. Η επιτυχία του συνδέθηκε άρρηκτα με την εκπληκτική του πορεία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990, το οποίο διεξήχθη στην πατρίδα του. Πολύ γρήγορα, αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή της διοργάνωσης, καταφέρνοντας να σημειώσει έξι γκολ και κερδίζοντας τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ.
Γεννημένος στο Παλέρμο, ο Σκιλάτσι ξεκίνησε την καριέρα του στη Μεσίνα το 1982, όπου παρέμεινε επτά χρόνια. Ακολούθησε μεταγραφή στη Γιουβέντους και στη συνέχεια στην Ίντερ, όμως ποτέ δεν κατάφερε να εδραιωθεί πλήρως στους δύο αυτούς συλλόγους. Μετά από δύο χρόνια στη Μίλανο, μετακομίζει στην Ιαπωνία, όπου αν και ανέκτησε την επαφή του με το γκολ, δεν είχε την ικανοποίηση που περίμενε από το ποδόσφαιρο.
Ένα από τα μοναδικά χαρακτηριστικά του Τοτό ήταν η ταπεινότητά του. Ήταν ένα «λαϊκό παιδί» που ήθελε να παραμένει απαρατήρητος και να ζει μακριά από την πολυτέλεια και τους προβολείς της δημοσιότητας. Η φυσιογνωμία του, αν και μικροκαμωμένη, δεν φανέρωνε τη δύναμη που είχε ως επιθετικός. Παρά την επιτυχία του, ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του και το πώς μεγάλωσε.
Στη σύντομη καριέρα του, αγωνίστηκε μόνο με τέσσερις ομάδες: Μεσίνα, Γιουβέντους, Ίντερ και Τζούμπιλο Ιβάτα, και δεν κατάφερε να κερδίσει τίτλους σε εθνικό επίπεδο. Ωστόσο, η καρδιά του ανήκε στους φιλάθλους της Ιταλίας, καθώς η αγάπη τους προς το πρόσωπό του ήταν χωρίς όρους. Μένει στη μνήμη τους ως ένας προσιτός ήρωας, που τους δίδαξε ότι η επιτυχία δεν απαιτεί κατ’ ανάγκη φανταχτερά προσόντα.
Πηγή: kathimerini.gr