Η μέχρι πρότινος προεδρία του Στέφανου Κασσελάκη κατέστησε σαφές ότι η έννοια της «μεταπολιτικής» μπορεί να έχει σημασία, αλλά δεν είναι παντοδύναμη. Κι ενώ κάποιοι προοιώνιζαν την αναγέννηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω του Κασσελάκη, η πραγματικότητα αποδείχθηκε διαφορετική. Καθώς ο χρόνος περνούσε, έγινε φανερό ότι η αλαζονεία του και ο αυθορμητισμός του δεν μπορούσαν να δώσουν σταθερή κατεύθυνση στο κόμμα, το οποίο χρειαζόταν περισσότερο από ποτέ μια συγκροτημένη βάση.
Ο Κασσελάκης, αν και ήταν αρχικά προσωποποίηση του ανανεωτικού οράματος του ΣΥΡΙΖΑ για αρκετούς ψηφοφόρους, τελικά αποδείχθηκε ότι δεν είχε την απαραίτητη υποστήριξη και πειθαρχία που η Αριστερά απαιτεί. Τα «χοντρά» προβλήματα που αντιμετώπιζε το κόμμα δεν άρχισαν με την άφιξή του. Και παρόλο που αποκτούσε υποστηρικτές αστραπιαία, η έλλειψη πολιτικού βάθους και συνέπειας τον καθιστούσε αναξιόπιστο στα μάτια του πολιτικού του περιβάλλοντος.
Η προσφορά του Κασσελάκη στο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τους αριθμούς των οπαδών του, φάνηκε να μην επαρκεί για να συγκρατήσει τις εσωτερικές αντιφάσεις του κόμματος. Η αλαζονική του στάση και η πεποίθηση ότι μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα χωρίς τη συμβολή άλλων απέδειξαν ότι η ηγεσία απαιτεί συλλογική προσπάθεια και σταθερότητα, πράγματα που ο Κασσελάκης δεν κατάφερε να προσφέρει.
Αρκετοί πολιτικοί αναλυτές και παρατηρητές προειδοποιούσαν για τους κινδύνους του λαϊκισμού και του αδιαμεσολάβητου μηνύματος, αμφισβητώντας την ουσία αυτής της νέας πολιτικής παρουσίας. Όλα αυτά τα γνώρισμα του Κασσελάκη και οι ατυχείς χειρισμοί του δημιουργούσαν ένα κλίμα αβεβαιότητας στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Ο «κόμπος» αυτός εξελίχθηκε σε πρόβλημα αξιοπιστίας και οδήγησε τελικά στη δραστική απομάκρυνσή του.
Είναι επίσης σημαντικό να σημειωθεί ότι η απουσία του Στέφανου Κασσελάκη δεν οφείλεται μόνο στις δικές του αποτυχίες, αλλά και στο γεγονός ότι τον στήριξαν κάποιοι που ίσως αγνοούσαν το βάθος των προβλημάτων του κόμματος. Η στήριξη της εσωτερικής κομματικής γραφειοκρατίας μπορεί να φάνηκε ως φυσικό αποτέλεσμα κάποιας ευρείας κίνησης αλλά αποδείχθηκε ότι δεν είχε τα θεμέλια που απαιτούνταν για την επιτυχία.
Στο τέλος, η αποτυχία του Κασσελάκη να εδραιώσει τη θέση του παρουσιάζει μια συλλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, αναδεικνύοντας την ανάγκη για γνήσιες πολιτικές εξελίξεις και πρόσωπα που μπορούν να συνδυάσουν την καινοτομία με την παράδοση. Η παρακμή της πολιτικής παράταξης δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά σε έναν άνθρωπο.
Πηγή: kathimerini.gr