Ένα από τα πιο έντονα αναμνήσεις είναι η πρώτη φορά που είδα μαροκινό ταζίν, όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού. Ήμουν μαγεμένος από το περίεργο μαγειρικό σκεύος, το οποίο εξερευνούσα με μισάνοιχτο στόμα, και ταυτόχρονα ανακάλυπτα το χάλκινο σαμοβάρι που ήταν σχεδόν όσο και το ύψος μου. Ταυτόχρονα, η θεία Σέτη με ταξίδευε με τις ιστορίες της από μακρινούς τόπους, πέρασα χρόνια να ακούω για τις περιπέτειές της με τον θείο Μίκη, που περιλάμβαναν μέχρι και την Ινδία, όπου έφτασε για να προμηθευτεί υφάσματα για το ατελιέ της.
Το σπίτι τους στην Κηφισιά ήταν ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα, που διακρινόταν για τα πέτρινα στοιχεία και τα ανάγλυφα σχέδια. Κάθε ένθετο σημείο είχε τη δική του ιστορία, όπως το τσαμπί σταφύλι που μου είχε δείξει η θεία Σέτη, γελώντας για το λάθος που είχε κάνει όταν το ενσωμάτωσε ανάποδα. Ο κήπος τους, γεμάτος κυπαρίσσια και παλιές συκιές, ήταν βραβευμένος από τον Δήμο Κηφισιάς για την αυθεντικότητά του.
Η αρχιτεκτονική του σπιτιού, που περιλάμβανε χαγιάτι και οντά, αποδεικνυόταν αποτέλεσμα της επίσκεψής τους στο Πήλιο, όπου θαύμασαν την τοπική αρχιτεκτονική. Έτσι, αποφάσισαν να συνεργαστούν με τον Δημήτρη Πικιώνη, έναν από τους πιο εμβληματικούς αρχιτέκτονες της εποχής.
Ήδη από τη δεκαετία του ’70, το σπίτι τους ήταν γεμάτο ζωές και αναμνήσεις. Τα παιδιά ήρθαν και η κατοικία γέμισε αντικείμενα από αναρίθμητα ταξίδια και αγορές από παλαιοπωλεία. Το σπιτικό τους παρέμεινε πάντοτε ανοικτό στους φίλους, με τη Σέτη να μας υποδέχεται στην πόρτα με ανοιχτές αγκαλιές. Οι επισκέψεις μας έφεραν υπέροχες γεύσεις, όπως η θρυλική φασολάδα με λουκάνικο και μπέικον, που μαγειρεύονταν όταν χιόνιζε.
Η έννοια της φιλοξενίας έβρισκε τη διάχυση της εδώ, με το ζευγάρι να γνωρίζει πώς να στήνει δοχεία ζωής γύρω από το τζάκι τους, γεμάτο από ανέκδοτα και ζεστασιά. Κάθε επίσημο δείπνο ήταν ένα ξεχωριστό γεγονός, με περίτεχνα στήσιμο τραπεζιών, ενώ οι αναμνήσεις από εκείνες τις βραδιές μεταφέρθηκαν και στις επόμενες γενιές, μοιρασμένες με πολλή αγάπη και χαρά.
Πηγή: kathimerini.gr