Ο «Ταχυδρόμος» δεν είναι απλώς ένα βιβλίο, αλλά μια προκήρυξη που διερωτάται: «Τι είναι τα Συντάγματα στη Γερμανία; Τίποτ’ άλλο παρά άχυρα απ’ όπου οι ηγεμόνες έχουν αλωνίσει τους σπόρους για τον εαυτό τους». Τέτοιες σελίδες θα μπορούσαν να είναι καταχωνιασμένες σε μια γιάφκα, ή να βρίσκονται στον σκουπιδοτενεκέ. Η ερώτηση που τίθεται είναι, πώς τολμά κάποιος να γράφει με αυτόν τον τρόπο;
Η γραφή του Μπίχνερ χαρακτηρίζεται από μια κοφτερή και αποσπασματική φυσιογνωμία, σαν σπασμένα κομμάτια γυαλιού, δημιουργημένα από τις πιο σκληρές εμπειρίες της καθημερινής ζωής. Ο Μπίχνερ συντάχθηκε με το φυλλάδιο της «Eσης» μόλις είκοσι ενός ετών και, παρότι η ζωή του ήταν βραχύβια, η πυκνότητα του έργου του μαρτυρά τη σημασία του. Άφησε πίσω του ελάχιστα γραπτά, αλλά αυτά βρίσκονται στα όρια της εξαφάνισης, προσιτά μόνο σε εκείνους που αναζητούν να ανακαλύψουν την αλήθεια.
Η γραφή του αποκαλύπτει μια διαφορετική διάσταση, όπου οι λέξεις δεν προσπαθούν να κρυφτούν σε συμβατικούς κανόνες γραμματικής. Υπάρχουν συγγραφείς που κυνηγούν την τελειότητα της γλώσσας, όμως οι πραγματικές προκλήσεις προέρχονται από την απογοήτευση που βιώνουμε από πολλές σύγχρονες εκδόσεις, που είναι «απαλές σαν ρόδα».
Το «Ταχυδρόμος της Εσης» αποκτά διπλή σημασία, καθώς συνδυάζει επιθετικότητα με λυρισμό. Συνθέτει πολιτικές σκέψεις με ποιητική γλώσσα, όπως η φράση: «Ο ιδρώτας από το κορμί μας είναι το αλάτι των πλουσίων». Η πολυπλοκότητα του κειμένου είναι εκπληκτική, καθώς καταφέρνει να παραμένει επίκαιρο και διαχρονικό.
Προσπάθησα να αποκτήσω το έργο του και καταλήγω να σημειώσω την τελευταία λέξη του φυλλαδίου: «Αμήν». Πηγή: kathimerini.gr