Επτά χρόνια μετά την εκλογή του, ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος κάποτε θεωρούνταν ο εκφραστής της ανανέωσης στη γηρασμένη Ευρώπη, έχει βρει τον εαυτό του στο επίκεντρο μιας βαθιάς κρίσης. Κατά τη διάρκεια της τελετής λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων, η υποδοχή του ήταν απογοητευτική, καθώς γιουχαρίσθηκε, γεγονός που είναι σπάνιο για έναν αρχηγό κράτους. Η ιστορία συνεχίζει με την προκήρυξη βουλευτικών εκλογών μετά την άνοδο της άκρας Δεξιάς στις ευρωεκλογές, σε μια κίνηση που ερμηνεύθηκε ως απελπισμένη προσπάθεια του Μακρόν να σωθεί.
Τελικά, το Νέο Λαϊκό Μέτωπο καρπώθηκε την επιτυχία του, κερδίζοντας περισσότερες έδρες από το κόμμα της Μαρίν Λεπέν και περιορίζοντας τις επιτυχίες της. Οι 159 έδρες που κέρδισε ο Μακρόν αποδόθηκαν και στις στρατηγικές αποσύρσεων των υποψηφίων του Μετώπου, προκειμένου να διασφαλιστεί η νίκη των μακρονικών υποψηφίων. Παρόλα αυτά, μετά την εκλογική αναμέτρηση, ο Μακρόν αρνήθηκε να επιτρέψει στο Νέο Λαϊκό Μέτωπο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση, δικαιολογώντας την απόφασή του με την ανάγκη σταθερότητας.
Η κρίση εμπιστοσύνης στο γαλλικό πολιτικό σύστημα επιδεινώνεται συνεχώς. Η κοινωνία διχάζεται, με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα να νιώθουν αποσυνδεδεμένα και απροστάτευτα σε έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα. Αυτή η απομάκρυνση οδηγεί σε αντισυστημικές τάσεις που ωθούν άτομα είτε προς συντηρητικές πολιτικές είτε προς αναζητήσεις κοινωνικής δικαιοσύνης. Στο πλαίσιο αυτό, ο Μακρόν, αν και γνωστός ως ο «πρόεδρος των πλουσίων», απέτυχε να απαντήσει στις πραγματικές ανησυχίες της κοινωνίας.
Η πολιτική του διακυβέρνηση με αποκορύφωμα την πρόσφατη τοποθέτηση του Μισέλ Μπαρνιέ ως πρωθυπουργού δεν ήταν καθόλου συμβατή με τη δημοκρατική εγγύηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης. Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, αν και με τις δικές του αδυναμίες, ήταν ο φορέας που στήριξε τον δημοκρατικό αγώνα κατά της ανάσχεσης του λεπενισμού. Η απουσία του από τη διακυβέρνηση ουσιαστικά ανατρέπει την ψήφο των πολιτών.
Η πολιτική λογική του Μακρόν στάθηκε σε ένα απλοϊκό δίπολο που αποτυπώνει μια λανθασμένη αντίληψη της γαλλικής πολιτικής σκηνής, όπου επιχειρεί να παρουσιαστεί ως μετριοπαθής κεντριστής, ενώ οι πολώσεις γύρω του συνθλίβουν κάθε τέτοια προσδοκία. Ο Μακρόν έχει αποτύχει να αναγνωρίσει και να συνδεθεί με την πραγματικότητα ενός διχασμένου κοινωνικού ιστού, όπως έθετε και ο Πολ Ρικέρ, ο οποίος αναφέρεται στην αναγκαιότητα μιας «ακριβοδίκαιης» έκφρασης κάθε πολίτη.
Στην υφιστάμενη κατάσταση, παραμένει αβέβαιο αν η νέα κυβέρνηση μπορεί να διευθύνει τη χώρα χωρίς τη στήριξη της άκρας Δεξιάς, γεγονός που προσθέτει περαιτέρω αβεβαιότητα στην πολιτική σκηνή. Αυτή η κατάσταση απαιτεί περισσότερη αυτοκριτική από τον Μακρόν και αναλογισμούς που να οδηγούν σε ουσιαστικές λύσεις.
Πηγή: kathimerini.gr