Η Μάγευση και η Λαμπρότητα της Μαρίας Κάλλας Μέσα από τον Θάνατό της

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, στο Παρίσι, η μαγευτική φωνή της κορυφαίας υψιφώνου Μαρίας Κάλλας σίγησε για πάντα. Ο ιμπρεσάριός της, Μισέλ Γκολτζ, περιέγραψε τις τελευταίες της στιγμές λέγοντας πως «ήταν ωραία και στον θάνατο, όσο και όταν έπαιζε την “Τραβιάτα”». Όταν εκείνη αισθάνθηκε οξύ πόνο στο στήθος, είχε ήδη γυρίσει από το λουτρό στο κρεβάτι της. Η καμαριέρα της την βοήθησε να επιστρέψει στο κρεβάτι, αλλά ήταν πολύ αργά. Στο πρόσωπό της δεν υπήρχε κανένας συσπασμός.

Η «Καθημερινή» στο πρωτοσέλιδο της 17ης Σεπτεμβρίου ανέφερε πως «η Ελληνίδα υψίφωνος Μαρία Κάλλας, από τις μεγαλύτερες τραγουδίστριες όλων των εποχών και η μεγαλύτερη του 20ού αιώνα, πέθανε χθες από καρδιακή ανεπάρκεια». Ο Γκολτζ συμπλήρωσε πως η κατάσταση της υγείας της είχε επιδεινωθεί τους τελευταίους μήνες, αν και τίποτα δεν φαίνονταν σοβαρό. Πολλοί ειδικοί ανέφεραν πως ο κλονισμός της υγείας της μπορεί να είχε σχέση με την εξαντλητική δίαιτα που ακολουθούσε. Η Κάλλας, που είχε ουσιαστικά αποWithdrawn μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60, ζούσε σε απομόνωση, αποφεύγοντας ακόμη και τους πιο κοντινούς της φίλους. Ο θάνατος του Αριστοτέλη Ωνάση, του μεγάλου της έρωτα, φαίνεται ότι επιτάχυνε αυτή την απομάκρυνση από την τέχνη.

Η τελευταία δημόσια εμφάνιση της Κάλλας πραγματοποιήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1973, όπου, μετά από απουσία 8 ετών, τραγούδησε με τον Τζουζέπε Ντι Στέφανο στην Όπερα του Παρισιού. Εκείνη την ημέρα, το κοινό την ανακάλεσε στη σκηνή 10 φορές φωνάζοντας «Βίβα Μαρία!» και ρίχνοντας λουλούδια. Ωστόσο, οι κριτικοί δεν ήταν τόσο ενθουσιώδεις στις κριτικές τους, σημειώνοντας ότι η φωνή της δεν παρέμενε ίδιος λαμπερή.

Η ανυπέρβλητη ικανότητα της Μαρίας Κάλλας ήταν αναμφισβήτητη. Ο Γεώργιος Δασκαλάκης, πρόεδρος του ΕΟΤ, δήλωσε ότι «η Μαρία Κάλλας ήταν ένα από τα ανεπανάληπτα φαινόμενα στην ιστορία της τέχνης», περιγράφοντας τη μοναδική φωνή, τη βαθιά καλλιέργεια και την έμφυτη ηθοποιία της. Είπε επίσης ότι η συμβολή της στην τέχνη αναβίωσε τη λυρική τέχνη και τη κλασική όπερα, που είχαν θεωρηθεί πεθαμένες.

Το πνεύμα της, με τη σιδερένια θέληση για δημιουργία, ήταν ανίκητο, αλλά η μοίρα την στέρησε από τους θαυμαστές της. Η Κάλλας, σύμφωνα με αρκετούς, δεν θα ήθελε να επιβιώνει ως τέτοια σήμερα, αναπολώντας το καλλιτεχνικό της χθες.

Πηγή: kathimerini.gr