Μετά από πολλές περιπέτειες, καταφέραμε να φτάσουμε στο ΕΜΣΤ, όπου μας άφησε αναγκαστικά το τραμ, και προχωρήσαμε προς τη λεωφόρο Ολγας, η οποία ήταν γεμάτη έργα. Η κατάσταση έμοιαζε με τρίτοκοσμική και το σκηνικό παρουσίαζε ενδιαφέρον, καθώς οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, το art crowd και οι οπαδοί με τα ταμπούρλα που κατευθύνονταν στο στάδιο, συναντήθηκαν σε μία διαδρομή που αποτελούσε βιτρίνα για την ελληνική πρωτεύουσα. Σκέφτηκα τι θα έλεγαν οι ξένοι γκαλερίστες που ήρθαν υποφέροντας από αυτή την αναστάτωση.
Παρόλα αυτά, η φετινή διοργάνωση θεωρήθηκε από πολλούς η καλύτερη που έχουμε δει μέχρι τώρα, και είναι λυπηρό ότι οι επισκέπτες έπρεπε να υπερβούν τόσα εμπόδια για να φτάσουν στο Ζάππειο. Ο Χάικ Κουρδογλανιάν σχολίασε ότι δεν έχουμε πια κάτι να ζηλέψουμε από το εξωτερικό. Με την είσοδό τους στην έκθεση, οι επισκέπτες σταματούσαν στην υπαίθρια εγκατάσταση της Hermès, που πρόσφερε μια αίσθηση Παρισίου στην πολύπαθη Αθήνα. Ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος, καθώς πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι, από ηλικιωμένους έως νέους γονείς με καροτσάκια, συνέρρευσαν για να δουν την τέχνη.
Οι νέοι υπεύθυνοι της διοργάνωσης, Αντώνης Κούρκουλος και Μαριλένα Κουτσούκου, συνεχίζουν τη δουλειά που έγινε τα προηγούμενα χρόνια από τη Σταματία Δημητρακοπούλου. Φέτος, η έκθεση ήταν αφιερωμένη στη Τζούλια Δημακοπούλου, που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Ο Γιάννης Καλλιγάς παρουσίασε τα έργα του στο κοινό με ενθουσιασμό, ενώ η Τατιάνα Σπινάρη συγκέντρωνε τα βλέμματα μπροστά σε ένα εντυπωσιακό κόκκινο γλυπτό του Γιώργου Λάππα.
Το ερώτημα παραμένει: πόσα μπορεί να πετύχει μια τόσο σπουδαία έκθεση όταν η πόλη δεν την υποστηρίζει; Οι συμμετοχές των καλλιτεχνών και οι επαφές τους με τον κόσμο αφήνουν μια αίσθηση ελπίδας, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη. Πηγή: kathimerini.gr